Veliki Zavizan, Vucjak, Balinovac – Sjeverni Velebit | Park Narodowy Północnego Welebitu

Sjeverni Velebit/Park Narodowy Północnego Welebitu to jedno z najpiękniejszych miejsc w Chorwacji. Zdobyliśmy tam szczyty: Veliki Zavizan, Velika kosa, Vucjak, Balinovac i przeszliśmy piękną i widokową trasę. Szlak mierzył zaledwie kilka kilometrów, ale mogliśmy poczuć niesamowity klimat chorwackich gór.

Babic Sica – kasa biletowa do Parku Narodowego Północnego Welebitu

Jechaliśmy w kierunku Parku Narodowego Północnego Welebitu. Po drodze była Babic Sica, czyli miejsce, gdzie musieliśmy kupić bilety wstępu do parku. Bilet normalny kosztuje 45 kun, czyli 27 złotych. Na miejscu trzeba płacić w walucie chorwackiej. Można kupić również bilet online na stronie www parku – tutaj.

Dojazd do Babic Sica jest dobry, ponieważ prowadzi asfaltową drogą. Od kasy biletowej do parkingu jest 6 kilometrów i droga leśna, ale w dobrym stanie, więc spokojnie można jechać.

• Współrzędne bezpłatnego parkingu: 44.8146, 14.9798.

Mapa naszego szlaku i dane trasy

• Długość trasy: 5 kilometrów,
• Czas przejścia przerwami: 4 godziny,
• Suma podejść: 384 metry,
• Trudności: podejście na Balinovac.

Planinarski dom Zavižan – górskie schronisko i parking

Było po godzinie 8 gdy rozpoczęliśmy wycieczkę po Parku Narodowym Północnego Welebitu. Najpierw podeszliśmy do Domu Zavižan. Na parkingu mieliśmy piękną pogodę, a już 10 minut dalej wszystko zaszło chmurami. Już myśleliśmy, że zbyt wiele nie zobaczymy. Do schroniska weszliśmy po pieczątkę. Podbiliśmy od razu kilka, ponieważ mieli ich całkiem sporo.

• Ważne! Wszystkie szlaki są oznaczone tak samo – czerwono-biała kropka. Nazwy szczytów są napisane na kamieniach. Orientacja jest łatwa.

Vučjak 1645 m n.p.m.

Od schroniska poszliśmy najpierw na Vučjak mierzący 1645 m n.p.m. Mieliśmy tam zaledwie 200 metrów drogi. Podejścia nie było zbyt wiele. Szliśmy po skałach i przez las. Gdy dotarliśmy na samą górę, to chmury pomału zaczęły się rozchodzić. Vučjak jest bardzo widokowy. Na górze znajdują się skały i budynek związany z meteorologią. Później wracaliśmy pod Dom Zavižan i do przełęczy.

Velika kosa 1622 m n.p.m.

Z przełęczy na Velika kosa mieliśmy około 300 metrów. To kolejna góra, która znajdowała się bardzo blisko. Widzieliśmy ją już z daleka. Gdy szliśmy do góry, to chmury przeszły prawie całkowicie. W oddali słyszeliśmy głosy turystów, którzy szli przed nami. Co szczyt, to było coraz piękniej. Velika kosa 1622 mierząca m n.p.m. zauroczyła nas całkowicie.

Później szliśmy dalej w kierunku kolejnego szczytu. Z Velika kosa schodziliśmy w dół i traciliśmy wysokość. Było tam trochę skał, po których musieliśmy schodzić ostrożnie. Dodatkowo pomagaliśmy sobie rękami. Widzieliśmy już nasz kolejny szczyt, czyli Balinovac. To było dopiero wyzwanie.

Balinovac 1602 m n.p.m.

Zbliżaliśmy się do skalnego podejścia na Balinovac. Grupa Niemców puściła nas przed sobą. Maja od jakiegoś czasu była już w nosidełku i spała, dlatego mogliśmy spokojnie wspinać się po skałach. Podejście na Balinovac to jedno z najpiękniejszych górskich podejść. Robiło wrażenie! Cały czas szliśmy po skałach. Ciężko to nawet opisać. A u samej góry? Musieliśmy sobie pomagać, żeby wejść na stromą skałę.

• To newralgiczne miejsce można obejść z lewej strony. Dobrze to będzie widać w terenie.

Na szczycie byliśmy sami. Na szczęście nie musieliśmy wracać tym samym szlakiem, tylko schodziliśmy od drugiej strony. Tam wejście jest o wiele łatwiejsze. W dół szliśmy przez jakieś 400 metrów i tam zrobiliśmy sobie przerwę na ławce. W tym miejscu można wrócić na parking – 40 minut, ale można tak jak my, wspiąć się jeszcze na Veliki Zavižan.

Veliki Zavižan 1676 m n.p.m.

Na górę mieliśmy około 30 minut drogi. Przez 150 metrów szliśmy po prostym, a później skręciliśmy w prawo na bardzo strome podejście. Nawet na kamieniu była informacja o ostrym wejściu. Niemalże przez cały czas szliśmy przez las. Widoków nie było żadnych. Dopiero pod koniec, gdy weszliśmy na poziom kosówki, to zrobiło się widokowo. Ostatnie metry to również podejście po skałach. Trzeba było pomagać sobie rękami.

Veliki Zavižan to najwyższa góra, jaką w tym dniu zdobyliśmy. Nieważne, na którym szczycie jesteś – z każdego widać pozostałe. Łatwo się zorientować w terenie. Na górze była metalowa skrzynka, ale tak zamknięta, że ciężko było ją otworzyć. Schodziliśmy tym samym szlakiem, tylko na rozejściu pod szczytem poszliśmy prosto przez łąkę. Tam zobaczyliśmy pięknie kwitnące krokusy. Po kilku godzinach wróciliśmy na parking. Po drodze zobaczyliśmy jeszcze kaplicę świętej Anny.